Het migratieverhaal van de Javaanse Surinamers in Sint Michielsgestel begon in de maanden voorafgaand aan de onafhankelijkheid van Suriname op 25 november 1975. De suikerplantage Mariënburg, die jarenlang de grootste en belangrijkste werkgever was geweest voor de Javanen, ging failliet en moest haar poorten sluiten. De werknemers bleven op de loonlijst van de Surinaamse overheid staan, maar werden verder aan hun lot overgelaten. Tegelijkertijd heerste er politieke onrust in het land. De Nederlandse regering had verzuimd om Hindostaanse en Javaanse politici van buiten de regering aan de onderhandelingstafel uit te nodigen. Dat versterkte het angstvisioen onder Hindostaanse en Javaanse politici dat hun politieke rol in het Suriname van na de onafhankelijkheid uitgespeeld zou zijn. Om de Nederlandse regering te bewegen om af te zien van de onafhankelijkheid dreigden Javaanse politici om de gedupeerde Javaanse arbeiders van plantage Mariënburg massaal naar Nederland over te brengen. Aan de Javanen deden zij de belofte dat zij ze via Nederland naar Java zouden terugbrengen. Uiteindelijk vertrok er een vliegtuig richting Nederland. Op 31 oktober 1975 kwam een eerste groep van 398 Javaanse ouderen aan op Schiphol. Ongeveer vierhonderd Javanen werden opgevangen in het seminarie " Huize Beekvliet" in Sint-Michielsgestel. De overige Javanen verdeeld over diverse opvangcentra, waaronder opvangcentrum "Huize Gerardus" in Berkel-Enschot. Een kleine groep van 14 Javanen vertrok op 11 maart 1982 op eigen initiatief naar hun geboortegrond op Java. Voor de achterblijvers werd begin 1988 het bejaardenoord Nieuw Beekvliet gerealiseerd.